Prolog.

            Wojna właśnie się skończyła. Zło nie zagrażało już światu czarodziei. Miało to zarówno dobre, jak i złe znaczenie. Dobre, ponieważ ludzie nie będą się bali wychodzić z domu, na spacery, spotykać w miejscach publicznych ze znajomymi. Złe, ponieważ zginęło mnóstwo osób – zarówno przeciwników, jak i sprzymierzeńców Lorda Voldemorta. Ofiarami byli całkiem niewinni ludzie, tacy jak Fred Wesley, Remus Lupin, czy Nimfadora Tonks. Harry siedział właśnie w wielkiej Sali, gdzie leżały poprzykrywane ciała nieżywych, łzy kapały mu na ziemię strumieniami. Siedziała z nim Hermiona Granger, jego najlepsza przyjaciółka i siostra, której nigdy nie miał.

- Harry, proszę ! Nie płacz… - Powiedziała Gryfonka, przytulając do siebie Wybrańca. Odwzajemnił gest, wtulając się w jej miękkie włosy.

- Hermiono, mam poczucie winy. Te wszystkie osoby zginęły przecież przeze mnie ! – Odparł na jednym tchu Harry, zanosząc się coraz to bardziej łzami.

- Nie prawda. One wcale nie zginęły przez ciebie. Zginęły, ponieważ, tak jak ty, ratowały świat czarodziei. Zmarły w słusznej sprawie. – Powiedziała zgodnie z prawdą Hermiona.

- Mówisz tak tylko, żeby mnie pocieszyć. – Zaperzył się Harry.

- Może i tak, ale pomyśl o tej lepszej stronie. Gdyby Syriusz widział twoje poczynania, były najdumniejszym człowiekiem na świecie. Pewnie teraz Fred, Lupin i Tonks opowiadają mu wszystko. – Uśmiechnęła się blado. Odwzajemnił uśmiech i otarł z policzków łzy.

- Dzięki, mała. Ty to zawsze umiesz człowieka pocieszyć. Kocham cię za to siostrzyczko. – Tylko Harry używał wobec Hermiony takich określeń, jak „mała”, czy „siostra”. Uśmiechnął się szerzej i pocałował dziewczynę w policzek.

- Ja ciebie też braciszku. – Ukazała rząd śnieżnobiałych, równiutkich zębów. To po części też zasługa Malfoya, że są równe. Pamiętała dobrze, jak rzucił na nią zaklęcie powiększających zębów w czwartej klasie.

- No, bo pomyślę, że ktoś tu mi odbija dziewczynę ! – Powiedział jakiś głos dobiegający zza ich pleców i nagle ukazał się im Ron. Minę miał dosyć ponurą, ale próbował się uśmiechnąć.

- Och, nie martw się, jestem tylko twoja. – Wyszczerzyła zęby. Rudowłosy usiadł przed nimi „po turecku”.

- Jesteście razem ? – Spytał zaskoczony Harry. Wreszcie mu się udało, pomyślał widząc minę Rona na słowa Hermiony. – Gratuluję. Oby się wam poszczęściło.

- Dzięki. – Wypowiedzieli jednocześnie Ron i Hermiona, a po chwili cała trójka wybuchła śmiechem.

- Jak trzyma się Ginny i pani Wesley ? – Spytała z powagą Hermiona swojego chłopaka, kiedy w końcu opanowała się.

- Mama już trochę się opanowała. Stara się wytłumaczyć Ginny, że to dla dobra świata się poświęcił i że tam – uniósł głowę trochę w górę, pokazując gestem, że chodzi mu o niebo – będzie mu znacznie lepiej, co tutaj. Gin natomiast jest nieugięta. Do głowy sobie wbiła, że lepiej by było, gdyby to ona zmarła, a nie Fred.

- Pójdę z nią porozmawiać. Może jakoś jej pomogę.  – Odparła Hermiona i wstała, ruszając ku końcowi Sali, gdzie spoczywała pani Wesley z mężem, Ginny i Georgem.

- A jak ty się trzymasz stary ? – Zapytał Harry Rona, jednak Hermiona nie usłyszała odpowiedzi, ponieważ oddaliła się od nich. Szła powoli, rozglądając się po bokach. Widziała twarze zapłakane, ale też uśmiechnięte. Każdy w tej bitwie coś stracił. I bardzo ciężko będzie mu to znaleźć. Gryfonkę coś podkusiło, żeby obejrzeć się do tyłu. Spoglądnęła przez ramię i ujrzała szarookiego Ślizgona o platynowych włosach, który uśmiechał się ponuro. Zastanawiała się, czy on naprawdę ma taką czelność wracać tutaj tak po wszystkim i jeszcze głupio się uśmiechać ? Z chęcią by do niego podeszła, uderzyła w twarz i nakrzyczała na niego, jak jakaś wariatka, ale na głowie miała ważniejsze sprawy. Ginny. Szybko skierowała się w tamtą stronę. Kiedy rudowłosa ujrzała przyjaciółkę, wyrwała się z objęć matki i pobiegła do Gryfonki. Wtuliła się w nią, szlochając cicho.

- Spokojnie, Gin. To nie twoja wina. – Pocieszała rudą przyjaciółka.

- Och, Her-Hermiono… D-dlaczego to właśnie musiał być F-Fred ?- Wyszlochała. – P-przecież to mógł być każdy, nawet ja, a tu a-akurat Fred. To wszystko m-moja wina.

- Ciii. Nie mów tak, Ginny. Nic nie jest twoją winą. Fred dobrze wiedział, w co się pakuje. Zginął w imię czarodziejów. Na pewno wszyscy są mu ogromnie wdzięczni, że walczył do końca. Mi także będzie go brakować. Ale zawsze jest sposób, żeby się z nim porozumieć. – Powiedziała łagodnym głosem Hermiona. Ginny nagle odchyliła się, by spojrzeć w oczy przyjaciółki i dowiedzieć się, jak pogadać z bratem, którego tak bardzo kochała.

- J-Jaki ? – Zapytała ruda.

- Możesz pogadać z nim w snach, albo we wspomnieniach. Na zdjęciach, oraz w pamięci. Jest naprawdę wiele sposobów na rozmowę z umarłymi. – Odparła spokojnie brunetka.

- Wierzysz w to ?

- Oczywiście.

- Dziękuję ci Mionka. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. – Powiedziała Ginny i uśmiechnęła się.

- Nie ma sprawy. Obiecaj mi, że nie będziesz już płakać z powodu Freda. Powinnaś myśleć o nim, jako o wspaniałym człowieku, który dokonał wielu wartościowych rzeczy na tym świecie. Powinnaś kojarzyć go pozytywnie i z uśmiechem.

- Jasne. – Tu uśmiechnęła się szczerze i głęboko. – Posiedzisz z nami ?

- Wiesz… chyba pójdę się trochę przewietrzyć. Odetchnąć świeżym powietrzem.

- Jasne. – Powiedziała tylko Ginny. Przytuliła się do Hermiony i poszła w stronę mamy. 

             Brunetka natomiast wyszła przez drzwi wielkiej Sali, kierując się w stronę błoni, które przypominały jedne, wielkie gruzowisko. Dostała się tam dość szybko. Usiadła na wielkim kamieniu. Teraz spoglądała w stronę zamku, a raczej jego pozostałości. Porozwalane wieże, mury, bramy zamku. Wszystko to było jedną ogromną ruiną. Wiedziała, że żeby wrócić tu we wrześniu i dokończyć ostatni rok nauki, sporo się napracuje razem z innymi czarodziejami, aby odbudować to wielkie zamczysko, ale wiedziała jedno. Warto. Dzisiaj był 2 maja. Dzisiaj światu czarodziei nie zagraża już żadne niebezpieczeństwo i każdy zaczyna swoje życie na nowo.

♥ ~~ ♥ ~~ ♥ ~~ ♥ ~~ ♥ ~~ ♥ 

Cześć wszystkim ! I mamy prolog :) Trochę nad nim myślałam no i powstało sobie coś takiego. Ten wstęp nie do końca wiąże się z dalszą częścią opowiadania, ale mogę wam powiedzieć, że akcja będzie rozgrywać się w Hogwarcie na siódmym roku. Kolejny rozdział najprawdopodobniej w piątek ! 

Paap, Miss N. Ka